به سختی حرف می زند. به هر زحمتی بود فهمیدم گفت

سال 66 در منطقه ماووت عراق، ترکش خمپاره.

از آن روز تاکنون بیش از بیست و شش سال است که باانواع سختی وعمل های پزشکی

دست و پنجه نرم کرده.

علی رغم امکان رفتن به خارج از کشور، از سال 68 به بعد ترجیح داددیگر به دنبال

ترمیم چهره اش نرود.

بعد از سال 68 چندین بار برای جراحی قلب و اثرات ناشی از ترکشبه بیمارستان های مختلف

رفت و آمد داشته.

عکس  این گزارش مربوط است به چند روز  پس از آخرین کسالت قلبی اش در اریبهشت93

فرزندِ جانباز سرافزار و شهید زنده آقای محمدزاده می گوید:

شکل ظاهری صورت ایشان باعث شده که خیلی ایشان اذیت شوند.

بچه ها و زنان وقتی ایشان را می بینند می ترسند!

حتی زمانی که سالهای گذشته برای درمان ایشان به تهران مراجعه کرده بودیم،

از ورود ما به رستوران جلوگیری کردند!!

وی اضافه کرد:

در طی این بیست و شش سال از جانبازی ایشان باوجود اینکه بنده خودم

بنا به مسئولیتم در سپاهتاکنون قریب به ششصد خانواده شهید و جانباز دیدار داشته ام،

اما تاکنون حتی یک مسئول دولتی به ایشان سر نزده است!

پ.ن:

ایشون هم شهری ما هم هستند!!!

آره همسایه امام رضا ^{علیه السلام} هستند این جانباز بزرگوار.

و ... اینجاست که به نشانه شرم سرم رو پایین میندازم

آقای محمدزاده من و خیلی از این جوونا مدیون تو هستیم ولی

شرمنده ام که برایت کاری نکرده ایم.نه برای تو که حتی برای خودمان...